Een muze in een donkere suite. Kwetsbaar en alleen. Een afgevallen mantel die datgene toont waarvoor het, overwegend mannelijke, publiek gekomen is. Meer dan gewoon vlees en wat beenderen, zoveel meer dan enkel hout en snaren. Een sculptuur met rondingen en inkepingen, gestroomlijnd als een racebolide, dat vraag om bespeeld te worden. Een lange rug en blote nek die smeken om een aanraking. Muzische symbolen die zeggen dat het OK is. Een siddering volgt, het publiek houdt zijn adem in en laat zich in vervoering brengen. De maker zij geprezen, een vakman als Bach had haar niet beter neergezet.
Deze post is speciaal voor diegenen die afgelopen weken met groeiende ergernis en teleurstelling de teller van mijn blog op 1 zagen blijven steken. De reden voor de lange afwezigheid blijf ik u voorlopig schuldig maar zal weldra zijn neerslag vinden in een blogbericht. Stay tuned dus.
Tijd voor een streepje proza nu. Onderstaand fragment is de proloog van een kortverhaal dat ik vorig jaar schreef voor een portfolio. Het verhaal gaat over de groeipijnen van een jonge schrijver. De proloog is ontstaan in een periode van grote stress, onzekerheid en solitair gevangenschap.
PROLOOG
Ik richt mij tot U vanuit een andere dimensie. Een dimensie, waarin de dingen mogelijk niet goed zullen uitdraaien. Het is een transitzone, waar je als mens een paar keren in je leven passeert. Door familiale omstandigheden, omwille van je werk of misschien spring je even binnen net voor de afloop van een belangrijke sportwedstrijd, voor zover die ooit echt belangrijk zijn.
Wij hebben hier geen horizon. Alles is uitzichtloos.
Het kan met momenten aardig druk zijn. Dan zit het hier vol met mensen die het even niet meer weten. Veel junkies en managers. Veel managers. De laatste tijd zijn er ook gevoelig meer studenten. Het is de tijd van het jaar, denk ik.
Allemaal stellen ze dezelfde vraag: ‘Waar is de uitgang?’. Ik kan hen niet helpen. Dan beginnen ze te janken en te jammeren. De vrouwen zijn het ergste. Maar ze zijn meestal ook het snelst weer weg. Het lijkt wel alsof problemen zichzelf oplossen. De meeste van mijn dimensiegenoten vinden vrij gauw een uitweg. Zij die de kracht hebben, trekken door naar de dimensie van de doorzetters. Anderen verkiezen de andere uitgang. Iedereen weet waar die naartoe leidt. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik hier zoveel tijd door-breng, tussen muren van geribbeld en lichtgrijs karton en het tapijt met de bruine franjes. Ik zit hier al zes weken vast. Ik moet een enkeltje genomen hebben.
De dimensie telt twee afdelingen. Beiden aangeduid met rode neonletters die in het luchtledige zweven. Links bevindt zich de PROCRASTINATIE-afdeling. Hier kan je verschillende dingen doen, die je eigenlijk niet hoort te doen. Er heerst 24/24 een grote bedrijvigheid. Uiterst links ligt de SLAAP-afdeling. Een oase van rust, die ik regelmatig bezoek. In de wandelgangen wordt gefluisterd dat beide afdelingen binnenkort zouden fusioneren. Ik weet niet of ik dat moet geloven.
Wanneer je te lang in deze dimensie blijft, brengt dit bepaalde lichamelijke verschijnselen met zich mee. Mensen klagen over zware oogleden en vermoeidheid. - Er wordt hier doorgaans veel geklaagd - Rond je slapen, tenslotte, ontstaat een lichte druk die ervoor zorgt dat helder nadenken vrijwel onmogelijk wordt.
Hoe ik hier ben terechtgekomen? Een lang verhaal. Ik wil gerust proberen om het uit te leggen. Ik heb niet het gevoel dat ik ergens naartoe moet.
Mijn eerste blogbericht is geboren! Het is allesbehalve een prematuur, het kan zelfs dat het, na een verlengd verblijf in de baarmoeder, wat te weinig zuurstof heeft gekregen met alle gevolgen van dien… Allez hoppeuh.
Een eerste blogbericht na een aanzienlijke draagtijd. Voor wie, voor wat? In eerste plaats voor mezelf, een blog als een soort tool om dagelijks te schrijven, een medium om op te kribbelen, krabbelen en te doodlen. Voor mij om te oefenen, voor u om te lezen. U, ja u, lieve, onbekende maar erg gewaardeerde lezer. Voor trouwe en ontrouwe lezers, ook voor overspelige lezers die er andere schrijvers op nahouden. Ik vraag geen exclusiviteit.
Een eerste bekentenis in onze schrijver –lezerrelatie: bloggen is vooralsnog geen evidentie voor mij.Gelooft u mij maar wanneer ik u zeg dat het schrijven van dit eerste blogbericht aanvoelde als het uitpersen van een extreem dikke drol. Maar nu is de kop eraf en het spreekwoordelijke darmkanaal terug vrij dus we zijn vertrokken. Waar naartoe? Geen flauw idee.
Bij deze bied ik u mijn virtuele shelter aan. U zult hier met, hopelijk, dagelijkse regelmaat gedachten, mijmeringen, observaties, brokjes audiovisueel materiaal, actualiteit en rariteiten kunnen terugvinden. Ik zal mijn uiterste best doen om u, naargelang de tijd die voorhanden is, te voorzien van lijvige blogberichten of met korte, prikkelende kortjes in vervoering te brengen.
Laat ons de nacht drinken, van de ochtend proeven, 1000 x verliefd worden en 1 x trouwen om dan te midden van de kalme chaos elkaar als schrijver en lezer terug te vinden.
Nog een prettige dag
Deze blog werd mede mogelijk gemaakt door: De burgemeester van Gent, Dirk D’hiet, Leonard Cohen, Wally, B.B. en De Karmapolitie
